Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί στα χέρια σου κρατάς τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου. Και έχεις την πιο ξεχωριστή συντροφιά.
Being a single parent is twice the work, twice the stress and twice the tears but also twice the hugs, twice the love and twice the pride.
Αγαπημένο μου παιδί
Πόσες φορές έκλαψα πάνω από την κούνια σου. Ούτε εγώ δεν θυμάμαι να τις μετρήσω. Αμέτρητες ίσως. Σε κρατούσα αγκαλιά και τα δάκρυα μου κυλούσαν σαν ποτάμι. Λυπάμαι που σε παρέσερνε μαζί του. Δεν το ΄θελα, προσπάθησα απλά υπήρχαν φορές που η καρδιά μου μάτωνε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το κρύψω. Ένιωθα η χειρότερη μαμά στον κόσμο. Θα μπορούσα άραγε να σε μεγαλώσω μόνη μου. Πως θα γινόμουνα και μάνα και πατέρας μαζί; Ο φόβος για το άγνωστο με κυρίευε. Τόσα πολλά ερωτήματα και κανείς εκεί να τα απαντήσει. Ναι πόνεσα και έκλαψα πολύ, όχι για μένα αλλά για σένα. Από την στιγμή που σε κράτησα στα χέρια μου ορκίστηκα να κάνω το αδύνατο δυνατό για σένα. Ορκίστηκα να σου δώσω τα πάντα. Και να που τώρα που η ίδια δεν θα κατάφερνα να κρατήσω τον όρκο μου. Όμως αγαπητό μου παιδί στην πορεία κατάλαβα πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι και σιγά σιγά εκείνη η εικόνα της μοναχικής μαμάς ξεθώριασε και ήρθε να πάρει την θέση της μια άλλη εικόνα. Αυτή της δυναμικής της ανεξάρτητης της ερωτεύσιμης μαμάς που μπορεί και θα καταφέρει ότι βάλει στο μυαλό της. Δεν ήταν εύκολο το ομολογώ, πολλές φορές λύγισα αλλά όπως όλα στην ζωή μας και αυτό έχει τα πάνω και τα κάτω του. Ίσως αυτό που πόνεσε περισσότερο ήταν που δεν είχα κάποιον δίπλα μου να μοιραστώ όλες αυτές τις πρώτες σου φορές. Όμως μην ανησυχείς καρδούλα μου, τις έχω κλειδώσει όλες μέσα μου και πάντα θα με συντροφεύουν. Και μπορεί να τρέμω στην σκέψη ότι μια μέρα θα θες να μάθεις και εγώ θα σου πω, όμως όταν θα έρθει εκείνη η μέρα εγώ θα με δίπλα σου έτοιμη να τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί , όπως κάναμε πάντα.
Σε φιλώ
Η μαμά
Υ.Γ: Σ αγαπώ μέχρι τα αστέρια και ακόμη παραπέρα.