Το κείμενο που ακολουθεί, το έγραψα πριν από καιρό για μία γνωστή μου. Ήθελα με κάποιο τρόπο να εκφράσω τον θαυμασμό μου προς το πρόσωπο της. Αλλά και προς όλες τις μανούλες που παλεύουν καθημερινά για να προσφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής στα παιδιά τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις ελάχιστες ελπίδες που τους δίνουν καμιά φορά.
Συνάντησα μια γνωστή πριν από λίγες μέρες. Στην αρχή δεν την αναγνώρισα. Μόλις όμως κατάλαβα ποια ήταν το χαμόγελο πάγωσε και αμέσως σφίχτηκε το στομάχι μου. Πως μιλάς σε μια μαμά που το μωρό της είναι στο νοσοκομείο εδώ και μήνες. Δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο λέξεις για να απαλύνουν τον πόνο της. Ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να την αγκαλιάσω. Το έκανα. Πόση δύναμη μπορεί να κρύβεις μέσα σου γλυκιά μου; Στα ματιά σου διακρίνω αυτό το κενό της θλίψης, όμως εσύ σαν βράχος στέκεσαι δίπλα στο παιδί σου. Αν και πολλές φορές νιώθεις σαν ένα κλαράκι λεπτό έτοιμο να σπάσει. Όμως εσύ εκεί να το παλεύεις μέρα με την μέρα. Μιλήσαμε λίγο, μου εξήγησες την κατάσταση. Ετοιμάζεις βαλίτσες. Φεύγετε. Θα πάτε κάπου καλυτέρα για την μικρή σου. Καπου που θα της δινεται η σημασια και η αγάπη που της αξίζει. Και πίστεψε με η αγάπη που της αναλογεί είναι τόσο τεράστια που δεν υπάρχει τρόπος να την μετρήσεις. Κάπου που θα νοιάζονται πραγματικά για την ανάρρωση της. Θα φεύγατε από την προηγούμενη βδομάδα αλλά αυτά τα αναθεματισμένα διαδικαστικά όλο το καθυστερούν. Περιμένετε από μέρα σε μερα να σας ειδοποιήσουν για το πότε θα φύγετε. Ποσό λυπάμαι για αυτό που συμβαίνει. Θυμώνω. Γονείς στους διαδρόμους των νοσοκομείων να περιμένουν μια θετική είδηση για το παιδί τους, μια λάμψη ελπίδας. Να πρέπει να μετάβουν στο εξωτερικό και το σύστημα να τους κάνει χίλια κομμάτια μέχρι να τους βοηθήσει. Και οι μέρες να περνούν κι ο χρόνος να κυλά και να μην γίνεται τίποτα. Τίποτα απολύτως. Πότε θα καταλάβεις άνθρωπε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον η συνέχεια μετά από μας; Πότε θα νοιαστείς άνθρωπε για αυτούς τους γονιούς που παλεύουν για τα παιδιά τους; Γιατί ένας γονιός έχει την ανάγκη να νιώσει ότι έκανε τα πάντα. Γιατί του το στερείτε αυτό ; Δώστε τους την ευκαιρία να κάνουν τα αδύνατα δυνατά. Αλλά τι να πω; Αφού μάθαμε απλά να κλείνουμε τα αυτιά να κοιτάζουμε από την άλλη και να σφραγίζουμε το στόμα. Έχουμε αποτύχει γλυκιά μου και λυπάμαι που στο λέω. Αποτύχαμε σαν άνθρωποι, σαν κοινωνία, ξεχάσαμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Εύχομαι λοιπόν όταν θα φύγετε με το καλό όλα να πάνε μια χαρά. Και όλο αυτό στο τέλος να μοιάζει σαν μια ξεθωριασμένη ανάμνηση που ανήκει στο παρελθόν. Προσεύχομαι για σας αλλά και για όλες εκείνες τις μάνουλες και όλους εκείνους τους μπαμπάδες που κάθονται με τις ώρες στις καρέκλες των νοσοκομείων και περιφέρονται στους διαδρόμους μέσα στην σιωπή. Συγγνώμη. Συγγνώμη που αποτύχαμε.
Σου είπα να έχεις πιστή και να μην σταματήσεις ποτέ να ελπίζεις."Δεν μπορούμε να ξέρουμε "μου είπες. Ναι γλυκιά μου κάνεις δεν ξέρει τι θα γίνει. Τόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή. Ίσως μόνο ο Θεός να ξέρει , η όποιος βρίσκεται από πάνω. Συνέχισε να εισαι δυνατή και να παλεύεις. Η σκέψη μου μαζί σου.