Όταν ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία της καραντίνας αποφάσισα και γω να φτιάξω την δική μου to do list. Η οποία αφορούσε κυρίως πράγματα τα οποία ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας δεν μου το επέτρεπε. Τα περισσότερα λοιπόν σημεία στην λίστα μου είχαν να κάνουν με δουλειές στο σπίτι. Περιποίηση του κήπου, εκκαθάριση στα ντουλάπια, νέες συνταγές μαγειρικής, αυτά που όλοι μας λίγο ή πολύ θελήσαμε να κάνουμε. Τα άλλα σημεία αφορούσαν αυτά που θα ήθελα να κάνω με τα παιδιά. Και τέλος αυτά που θα έκαναν εμένα να νοιώσω καλύτερα, αγαπημένες σειρές, ταινίες που ήθελα πάντα να δω, βιβλία που αγόρασα και τα είχα ξεχασμένα στην βιβλιοθήκη, περιποίηση μαλλιών, μάσκες προσώπου και τα λοιπά. Υπήρχε όμως ένα σημείο που μου ξύπνησε και τις περισσότερες αναμνήσεις και με γέμισε με ανάμειχτα συναισθήματα. Οργάνωση φωτογραφιών. Χιλιάδες φωτογραφίες ξεχασμένες στον υπολογιστή. Πόσες στιγμές, πόσες αναμνήσεις, πόσα πράγματα είχα ξεχάσει. Εκεί να περιμένουν πότε θα αποφασίσει κάποιος να τις ανοίξει για να μοιραστεί την ιστορία τους. Είδαμε αρκετές με την μεγάλη μου κόρη. Πως περνάνε τα χρονιά; Ξέχασα πόσα μικρούλα ήταν, με ρωτούσε διάφορα και έπιανα τον εαυτό μου να απολαμβάνει να τις λέει τις ιστορίες που συνοδεύονται με την κάθε φωτογραφία. Κάπου εκεί, μέσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες ένιωσα τόση νοσταλγία. Όλα αυτά τα άλμπουμ περιείχαν όλους τους προορισμούς που ταξίδεψα μέχρι τώρα· με την οικογένεια. μου, με φίλους, μόνη μου, για δουλειά. Αγγλία, Σκωτία, Ιταλία, Κέρκυρα Αθήνα, Μύκονος, Μυτιλήνη, Κρήτη, Πάτμος, Σύρος, Σπέτσες, Καστελόριζο, Αίγινα, Χίος Και ξαφνικά αισθάνθηκα τόσο τυχερή και ευλογημένη που μπόρεσα να ταξιδέψω. Που θα κουβαλάω για πάντα όλες αυτές τις αναμνήσεις , τις διαφορετικές κουλτούρες. Δεν ξέρω πότε θα είναι το επόμενο ταξίδι, και πως θα είναι. Έτσι κι αλλιώς τα σχέδια που έκανα στο μυαλό μου για φέτος αναβλήθηκαν. Σκεφτόμουν προορισμούς που είναι ιδανικοί για μικρά παιδιά αφού πλέον η οικογένεια μου μεγάλωσε. Λέγαμε να πάμε και στα αδέλφια μου όλοι μαζί οικογενειακώς στην Σκωτία, Όμως δεν πειράζει γιατί ανυπομονώ για αυτή την στιγμή που τα ταξίδια θα είναι και πάλι μέρος της ζωής μας και δεν θα φοβόμαστε να τα κάνουμε. Καθημερινά νιώθω και πιο έντονα πως πρέπει να είμαστε ευγνώμων για όλα αυτά που ζήσαμε και να είμαστε σίγουροι ότι κάποια στιγμή θα μας δοθεί και πάλι η ευκαιρία. Και έτσι λοιπόν αποφάσισα πως όταν με το καλό βγούμε έξω θα αγοράσω κορνίζες και θα γεμίσω τους τοίχους με όλες αυτές τις όμορφες στιγμές. Πάντα όταν μπαίνω σε σπίτια με πολλές φωτογραφίες νιώθω μια απέραντη ζεστασιά. Δεν είναι κρίμα να τις καταχωνιάζουμε σε ένα folder και να τις αφήνουμε εκεί.
Γιατί κάθε μια από αυτές τις φωτογραφείς έχει να μας αφηγηθεί μια ιστορία που είναι τόσο όμορφη που θα την θυμόμαστε να την λέμε στα παιδιά μας και αυτά στα παιδιά τους. Έτσι κρατάμε όλες αυτές τις στιγμές ζωντανές να μας συντροφεύουν για μια ζωή.
ΥΓ: Μέχρι σήμερα ελάχιστα από αυτά που έχω γραμμένα στη λίστα μου έχω κάνει. Όπως αντιλαμβάνεστε με δυο παιδιά κάπως δύσκολο. Οπότε στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες της μαμάδες που δεν έχουν εκπληρώσει την To do list καραντίνα version.