Πολλές αναλύσεις έχουν γίνει περί ζωής. Από φιλόσοφους, φιλόλογους, επιστήμονες. Εδώ όμως είναι η δική μου άποψη. Με όσα βέβαια βιώματα πρόλαβα να αποκτήσω στα 23 χρόνια της ζωής μου. Από πάντα, από τον καιρό δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό μου , ήμουν ονειροπόλα. Δεν περνούσε μέρα ή νύχτα που να μην έκανα όχι μόνο όνειρα αλλά και ολόκληρα σενάρια για την ζωή μου. Μερικές φορές και παράλογα πράγματα που καταβάθος δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Κι όμως είχα μια μικρή ελπίδα πως κάτι μαγικό θα γινότανε και όλα αυτά που ονειρευόμουνα θα τα έβλεπα να υλοποιούνται. Είχα φτιάξει το δικό μου κόσμο, την δική μου ουτοπία στην οποία ρούφαγα αχόρταγα τη ζωή όπως εγώ καταλάβαινα. Κι ας μου έλεγαν όλοι να πατήσω φρένο. Κι ας μου έλεγαν πως « στην ζωή δεν είναι όλα ρόδινα φτιαγμένα κι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος». Εγώ ζούσα στην ουτοπία μου και ήμουν ευτυχισμένη ή τουλάχιστον έτσι νομίζα. Επέμενα πως έκαναν λάθος και πως η ζωή μόνο ομορφιές έχει και πως ότι μπορούμε όλα να τα καταφέρουμε, φτάνει να το θέλουμε.
Και ήρθε η στιγμή που έπεσα. Και ήταν η πτώση τόσο δυνατή, σαν η ζωή η ίδια να με είχε βαρεθεί και με έριξε στο κενό. Όλα γκρεμίστηκαν έτσι ξαφνικά. Και θύμωσα, θύμωσα πολύ, γιατί έπρεπε να παραδεχτώ πως τελικά είχα εγώ λάθος και όλοι αυτοί δίκαιο. Αμφισβήτησα τα πάντα, έψαχνα να βρω νόημα και φώναζα με ματωμένη τη ψυχή «δεν θέλω πια να ζω. Θέλω να φύγω». Σκεφτόμουν αυτά που είχα ζήσει, και καταριόμουν να την ώρα και την στιγμή που έψαχνα πρίγκιπες και μαγικούς κόσμους. Σαν να είχε φύγει ένα πέπλο και το μόνο που έβλεπα ήταν σκοτάδι και κακία. Δεν είχα όρεξη για τίποτα, λες και κάποιος είχε ρουφήξει την ζωή από μέσα μου. Ένιωθα ένα τεράστιο κενό, έψαχνα να βρω ένα λόγο για τον οποίο να συνεχίσω να αναπνέω.
Γιατί υπάρχει αυτός ο κόσμος γεμάτος υποκρισία; Που πήγε η αγάπη; Τί έγινε η ζωή; Όλα γύρω μου διαλύονταν , και όσο κοίταζα καλύτερα έβλεπα λεπτομέρειες που δεν είχα προσέξει πριν και ήταν άσχημες, πολύ άσχημες και ανατριχιαστικές. Και βρωμιά, παντού βρωμιά. Ίσως όλο αυτό βέβαια να ήταν απλά μια μετάβαση από την παιδική ηλικία στην εφηβική και στην συνέχεια στην ενηλικίωση. Και το πάλεψα, και βρήκα τον λόγο και το κουράγιο να δω τη ζωή με νέα ματιά. Βρήκα την ηρεμία και τη γαλήνη στη ψυχή μου και αγάπησα ξανά τη ζωή. Κατέληξα όμως σε ένα συμπέρασμα, ένα δικό μου συμπέρασμα, που πηγάζει καθαρά από μένα.
Οι πληγές είναι πάντα εκεί, απλά με τον χρόνο σιγά σιγά όλο και λιγοστεύουν, όλο και ξεθωριάζουν. Όμως μένουν εκεί για να μας θυμίζουν την πορεία μας, τις μάχες μας, τις νίκες και τις ήττες μας. Κι αν με ρωτήσει τώρα κάποιος «Να ζει κανείς ή να μην ζει;» θα απαντήσω με όλη τη δύναμη του είναι μου Ναι, να ζει. Με πάθος και με ρίσκο αλλά και με την αίσθηση της ευθύνης. Να τολμά, κι ας κάνει λάθη. Εξάλλου δεν θα ήταν μίζερη η ζωή μας αν πηγαίναμε πάντα εκ τους ασφαλούς; Τώρα ξέρω ότι μπορεί η ζωή να μην είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά είναι η ζωή μας. Με τα πάνω της, τα κάτω τις, τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Όλα τα όμορφα αισθήματα που νιώθουμε, όλα τα άσχημα που νιώθουμε, είναι μέρος της ζωής. Όλα είναι κομμάτι αυτής της διαδικασίας, ακόμη και ο θάνατος. Από κάθε συναίσθημα μπορείς να μάθεις πολλά και να κερδίσεις ακόμα περισσότερα, φτάνει να το διαχειριστείς σωστά. Η ζωή είναι σαν τις μάχες, χωρίς αγώνα δεν επιβιώνει κανείς. Κι αν υπάρχουν πληγές, κι αν υπάρχουν σημάδια, αυτά είναι τα τρόπαια μας. Η ένδειξη ότι επιζήσαμε και γίναμε καλύτεροι. Άρα ναι, να ζει κανείς. Να ζει την ζωή του όσο το δυνατό καλύτερα. Και δεν αναφέρομαι στα υλικά αγαθά, αλλά σ΄αυτά που γεμίζουν την ψυχή μας. Όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα, χωρίς βέβαια να κάνουμε κατάχρηση. Η ζωή είναι όμορφη, φτάνει να μην ξεχνάμε να ζούμε.