Επιτέλους έφτασα σπίτι. Μέσα στην αγκαλιά μου κρατάω το μωράκι μου και στην παλάμη μου το χέρι της μικρής μου. Περίμενα πως και πως αυτή την στιγμή. Με κατακλύζουν τόσα πολλά συναισθήματα και για τις επόμενες μέρες αναρωτιέμαι πως αυτό το πραματάκι βγήκε από μέσα μου. Και εκεί συνειδητοποιώ για δεύτερη φορά το θαύμα της ζωής, την δυνατότητα της γυναίκας να γεννά τα μωρά της. Την δική μου δύναμη να δημιουργήσω μια ζωή. Το μικρό μου θαύμα.
Οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Δεν προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που έκανα παλιά, ούτε να κάνω μπάνιο δεν βρίσκω χρόνο. Είναι πολυτέλεια αυτή την στιγμή. Δεν ανησυχώ όμως ξέρω πως είναι απόλυτα φυσιολογικό, σιγά σιγά θα βρω τους ρυθμούς μου. Μια χαρά Θα προσαρμοστώ και θα ανακαλύψω για ακόμη μια φορά έναν εντελώς καινούργιο κόσμο.
Οι χρόνος κυλά κι οι μέρες περνάνε, όλα καλά, το μωρό μου κοιμάται τα βράδια. Είμαι καλά, δεν πονάω πλέον την μέση μου, ο θηλασμός εδραιώθηκε και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό , πήγα κιόλας και για καφέ με την φίλη μου. Όμως κάτι με ενοχλεί, κάτι με ρίχνει ψυχολογικά. Ξέρω τι είναι. Στέκομαι μπροστά στην ντουλάπα μου. Τα ωραία μου τζιν δεν μου μπαίνουν πια και να φανταστείς ότι έχω χάσει όλα τα κιλά μέσα στις πρώτες 10 μέρες, παρατηρώ πως έχει ανοίξει η λεκάνη μου. Κάτι λεπτές κόκκινες γραμμές έκαναν την εμφάνιση τους στους γλουτούς μου , και το στήθος μου μοιάζει πολύ διαφορετικό , οι θηλές έχουν σκούρο χρώμα, η κοιλιά είναι χαλαρή πλέον και μία μεγάλη καφέ γραμμή ξεκινά από ψηλά και φτάνει μέχρι κάτω χαμηλά. Η λεγόμενη γραμμή της εγκυμοσύνης. ( Linea Nigra). Την είχα και στην πρώτη μου κόρη, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, αλλά είχε φύγει εντελώς. Δεν θα το κρύψω, στις αρχές παραπονιέμαι, όλοι με βλέπουν και μένουν άναυδοι, «μα πότε πρόλαβες και γέννησες και είσαι πάλι όπως πριν». Εγώ όμως δεν μπορώ να το δω έτσι, ξέρω φταίνε και οι ορμόνες. Κοιτάζω στον καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω. Φοράω τα ίδια λερωμένα από εμετό ρούχα εδώ και τρεις μέρες , τα μαλλιά μου αχτένιστα, από το στήθος μου τρέχει γάλα και ιδρώνω απίστευτα.
Ακούω το κλάμα σου, έρχομαι και σε παίρνω αγκαλιά. Κοιμάσαι. Στον ύπνο σου μου σκας το μεγαλύτερο χαμόγελο. Η καρδιά μου φτερουγίζει και σκέφτομαι ότι χωρίς τα σημάδια δεν θα σας είχα εσάς. Δεν θα έβλεπα τα πανέμορφα χαμογελά σας. Και στην τελική τι είναι μερικά σημάδια μπροστά στην ευτυχία που μου χαρίζετε. Αγαπώ το σώμα μου και αγαπώ τα σημάδια μου. Αυτά μου χάρισαν εσάς !
Comments